Z chwilą złożenia zawiadomienia o przestępstwie przemocy domowej stajesz się pokrzywdzoną – stroną postępowania przygotowawczego.
Jako pokrzywdzona masz prawo do:
- składania wniosków dowodowych, w których żądasz przeprowadzenia czynności dowodowych, np. przesłuchania świadków, dokonania oględzin i opisu doznanych przez Ciebie obrażeń ciała, zgromadzenia dokumentacji medycznej
- uczestniczenia w czynnościach dowodowych przeprowadzanych na Twój wniosek
- przeglądania akt sprawy za zgodą Prokuratora
- sporządzania kserokopii dokumentów z akt sprawy za zgodą Prokuratora
- składania wniosków o zastosowanie przez Prokuratora wobec podejrzanego – sprawcy przemocy środków zapobiegawczych, w szczególności nakazania sprawcy przemocy opuszczenia mieszkania czy zakazania mu kontaktowania się z Tobą
- wystąpienia do Prokuratora o złożenie do Sądu wniosku o tymczasowe aresztowanie podejrzanego – sprawcy przemocy
- żądania wyznaczenia pełnomocnika – adwokata lub radcy prawnego z urzędu, jeśli nie stać Cię na wyznaczenie go z własnych pieniędzy
Jako pokrzywdzona masz prawo do zaskarżania niekorzystnych dla Ciebie decyzji Policjanta lub Prokuratora prowadzącego dochodzenie:
- postanowienia Prokuratora o odmowie zastosowania wobec podejrzanego – sprawcy przemocy środków zapobiegawczych, np. nakazu opuszczenia mieszkania czy zakazu kontaktowania się z Tobą
- postanowienia Prokuratora o odmowie wszczęcia dochodzenia w sprawie przemocy domowej
- postanowienia Prokuratora o umorzeniu dochodzenia w sprawie przemocy domowej
Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa znęcania się z art. 207 § 1 k.k. z wnioskami dowodowymi można pobrać klikając na poniższy link:
Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa znęcania się z art. 207 § 1 k.k. z wnioskami dowodowymi
Drodzy Czytelnicy
Zachęcam Was do komentowania tego artykułu oraz zadawania pytań, jakie Wam się nasuną po jego przeczytaniu.
Na wszystkie pytania postaram się odpowiedzieć.
Jednocześnie zapewniam, że szanuję Wasza prywatność. Adres e-mail z jakiego wyślecie pytanie lub komentarz do artykułu nie zostanie wyświetlony.
Pozdrawiam
Adwokat Mariusz Stelmaszczyk
Artykuł bardzo dobry i przejrzysty, wiele wyjaśnia. Tego typu pomocy potrzebują pokrzywdzeni, bo często nie wiedza do kogo się zwrócić.
Mam podobny problem:
Mój mąż jest policjantem, od wielu lat stosuje przemoc domową, zawsze musiałam mu się podporządkowywać. Ale to długa historia.
W 2010 roku po kolejnej awanturze postanowiłam, że nie będę już dłużej tego znosiła i powiedziałam mu, że chcę się rozwieść. Jednocześnie zaczęłam składać skargi w OIKu i na policji. Wyprowadził się wtedy z domu, wiem, że nie mógł znieść „braku posłuszeństwa” i zaczął się chyba bać, że nie zapanuje nad sobą. Wkrótce zaczął mnie nachodzić, dokuczać, szantażować itd.
W maju 2011 złożyłam pozew o rozwód, a wkrótce potem doniesienie do prokuratury o fizyczne i psychiczne znęcanie się. I tu jest problem, bo najpierw odmówiono mi wszczęcia postępowania, potem moje odwołanie do Sądu i znowu sprawa wróciła do prokuratury. Wczoraj dostałam kolejną decyzję o umorzeniu śledztwa, głównie z powodu braku dowodów. Uważam, że mam dowody: zeznania świadków, obdukcję z lutego tego roku (wcześniej ich nie robiłam, bo bałam się męża i utraty przez niego pracy). Tymczasem argumentacja prokuratora daje większą wiarę zeznaniom męża, niż moim i świadków, nie zauważono tu znęcania, a tylko „zwyczajne znieważanie lub naruszanie nietykalności cielesnej” . Uważam, że sprawę potraktowano stronniczo, a policja i prokuratura mają interes w tym, żeby nie wyszła na jaw. Będę oczywiście zażalać tę decyzję, ale po przeczytaniu Pańskiego artykułu nasunęła mi się myśl, że może powinnam złożyć jednocześnie (lub zamiast) wniosek do sądu cywilnego, tym razem o przemoc domową. Nie bardzo wiem jak się prawo ma do policji właśnie. Dodam, że moim celem nie jest jakaś zemsta, ale faktyczne odseparowanie się od tego człowieka. W tej chwili mam trochę spokoju, bo udało mi się doprowadzić do jego wymeldowania i wymienić zamki w drzwiach, ale już założył mi sprawę o przywrócenie posiadania i boję się, że ktoś może podjąć korzystną dla niego decyzję. A może powinnam w sprawie rozwodowej (jeszcze się nie skończyła, mąż ją przeciąga) złożyć wniosek o przyznanie mi tego mieszkania (wychowuję dwóch nastoletnich synów i muszę z nimi gdzieś mieszkać). Nie napisałam jeszcze, że mieszkanie jest komunalne i mamy do niego równe prawa, ale mąż od października 2010 r nie płacił za nie. Nie wyobrażam sobie życia, kiedy będzie mógł mnie dalej denerwować i zastraszać, a pokazał niejednokrotnie, że nie ma zamiaru ustąpić. Proszę o rzetelną i szybką podpowiedź, co mogę jeszcze zrobić, żeby móc zacząć wreszcie spokojnie żyć.
Z góry dziękuję i pozdrawiam. Agnieszka.
Skoro Pani mąż nie mieszka na razie z Panią w jednym lokalu, to nie może Pani żądać nakazania mu przez Sąd opuszczenia tego mieszkania w trybie art.11 a Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. W tym przepisie wprowadzono bowiem warunek wspólnego zamieszkiwania sprawcy przemocy i jego ofiary w jednym lokalu.
W mojej ocenie kluczowe znaczenie ma dla Pani sprawa rozwodowa. W wyroku rozwodowym Sąd orzeka o sposobie korzystanie przez małżonków ze wspólnego mieszkania. W tym własnie postępowaniu powinna pani przekonywać Sąd, by to Pani przyznał to mieszkanie.